Jerzy Dul - ur. 26 lutego 1960 r. we Wrocławiu. Pochodzi z rodziny z tradycjami niepodległościowymi. Dziadek Andrzej Dul - uczestnik wojny Polsko – Bolszewickiej 1919 – 1921, ranny w bitwie pod Komarowem.
Stryj Zygmunt Dul – Żołnierz Wyklęty - zorganizował w lutym 1945 r. w powiecie Sępólno Krajeńskie ok. 100 osobowy Oddział „Żandarmerii Polowej I Armii Wojska Polskiego” zwanej „Bandą Dula”. W 1946 r. został skazany na karę śmierci, którą później zamieniono na 15 lat więzienia[1] [2].
Jerzy Dul w 1975 r. ukończył Szkołę Podstawową Nr 55 we Wrocławiu, w 1981 r. Technikum Kolejowe we Wrocławiu. Absolwent Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu.
We wrześniu 1981 r. rozpoczął pracę zawodową w PKP Sekcji Drogowej Wrocław Główny.
Po 13 XII 1981 działacz TKZ „S” Kolejarzy Węzła Wrocław. W sierpniu 1982 r. został zatrzymany przez SB za działalność opozycyjną i kolportaż wydawnictw „Z dnia na dzień” i „Solidarność Walcząca”. Pobity przez funkcjonariuszy Wydziału V WUSW we Wrocławiu[3].
W październiku 1982 r. skazany przez Sąd Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu na 1 rok pozbawienia wolności z dekretu o stanie wojennym. Przebywał w areszcie SB, Areszcie Śledczym, ZK we Wrocławiu (przepisywał pismo więźniów politycznych „Igła Siedzącej Ekstremy”), następnie w ZK Strzelin. W więzieniu uczestnik protestów i głodówek w sprawie przyznania statusu więźnia politycznego osobom osadzonym za działalność opozycyjną. Wielokrotnie karany m.in. zakazem widzeń, wypiski oraz tzw. „twardym łożem” oraz izolatką.
14 III 1983 r. zwolniony na mocy amnestii. Po wyjściu z więzienia w 1983 r. rozpoczął odbudowę podziemnych struktur NSZZ „Solidarność” w środowisku wrocławskich kolejarzy.
W 1984 r. został przewodniczącym Tajnej Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” PKP Węzła Wrocław[4]. W październiku 1984 r. organizator pierwszego po wprowadzeniu stanu wojennego spotkania przedstawicieli Krajowej Komisji Porozumiewawczej Kolejarzy (u ks. Orzecha - Stanisława Orzechowskiego). W latach 1981 – 1989 autor, redaktor, organizator druku i kolportażu podziemnych pism kolejarzy Okręgu Wrocław : „Drogowskaz” i „Wolna Droga”. Do 1989 r. kilkanaście razy zatrzymywany na 48 godz., przesłuchiwany, zastraszany; uczestnik demonstracji we Wrocławiu[5].
1984 - 1989 rozpracowywany przez SB : Wydz. V WUSW we Wrocławiu w ramach SOR krypt. „Drogowcy”; przez Wydz. V-1 w ramach KE krypt. „Wojtek” i „Węzeł”[6].
Współorganizator Mszy za Ojczyznę w kościołach św. Wawrzyńca, św. Klemensa Dworzaka i katedrze św. Jana Chrzciciela. Działacz Duszpasterstwa Kolejarzy we Wrocławiu, w XI 1984 współorganizator I Ogólnopolskiej Pielgrzymki Kolejarzy na Jasną Górę.
W 1988 r. został członkiem Regionalnej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność” Dolny Śląsk.
W roku 1988 reaktywował jawne struktury „Solidarności” na sieci PKP. W latach 1990 – 1994 członek Zarządu Regionu NSZZ „Solidarność” Dolny Śląsk. 1990-1996 delegat na kolejne WZD Regionu Dolny Śląsk i KZD NSZZ ”Solidarność”.
W latach 1989 - 1998 pełnił funkcję przewodniczącego Okręgowej Sekcji Kolejarzy NSZZ „Solidarność” Region Dolny Śląsk, oraz wiceprzewodniczącego Sekcji Krajowej Kolejarzy NSZZ „Solidarność”.
1996-1998 z-ca dyrektora Solkol Sp. z o.o.
Od 1998 r. pełni różne funkcje w administracji PKP, m.in.: dyrektor naczelny Dolnośląskiej DOKP, dyrektor Okręg Infrastruktury Kolejowej, dyrektor Zakładu Infrastruktury Kolejowej, dyrektor oddziału KPTW „NATURA-TOUR” Sp. z o.o., dyrektor PKP PLK S.A. Oddział Regionalny we Wrocławiu, dyrektor Regionu Śląskiego Centrum Realizacji Inwestycji.
W latach 2002 - 2010 radny Rady Miejskiej Wrocławia.
Wiceprezes Stowarzyszenia Działaczy Opozycji Antykomunistycznej oraz Osób Represjonowanych z Powodów Politycznych Regionu Dolnego Śląska[7].
W 2007 r. wspólnie księdzem Markiem Zołoteńkim (kapelanem Kolejarzy Dolnośląskich) zainicjował akcję stawiania pomników i tablic Świętej Katarzyny Aleksandryjskiej - Patronki Kolejarzy na stacjach kolejowych. Do 2019 r. postawiono 15 pomników i tablic na terenie Dolnego Śląska.Za swoją działalność opozycyjną prześladowany również w czasach tzw. III RP : w 2002 r. zwolniony na wniosek wojewody z SLD, w 2014 r. odwołany przez przedstawicieli rządu PO-PSL. Wyróżniony m.in.: Odznaką „Przodujący Kolejarz”, Brygidiańskim Krzyżem Zasługi, medalem Zasłużony dla Transportu RP”, Krzyżem Więźnia Politycznego, Orderem „Męczeństwa i Zwycięstwa 1939 – 1989”, Brązowym Krzyżem Zasługi, odznaką Zasłużony dla Kolejnictwa, Medalem „Pro Patria”, Medalem 100-lecia Odzyskania Niepodległości, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
[1] Materiały z Archiwum Państwowego w Bydgoszczy oraz IPN - delegatura w Bydgoszczy; Atlas
polskiego podziemia niepodległościowego 1944-1956, red. R. Wnuk, Warszawa-Lublin 2007.
[2] ALICJA PACZOSKA, OBEP GDAŃSK, DELEGATURA W BYDGOSZCZY „DUL”, „GŁOWIAK” I INNI:
http://www.polska1918-89.pl/pdf/dul,-glowiak-i-inni,6163.pdf
[3] 239. Akt oskarżenia przeciwko Józefowi M., Tadeuszowi Dz., Władysławowi T.:
https://ipn.gov.pl/pl/sledztwa/akty-oskarzenia?page=13
[4] IPN Wrocław : Kamil Dworaczek : NSZZ „Solidarność” w PKP w latach 1980-1989. Przykład
Dolnośląskiej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych.
[5] Encyklopedia Solidarności : http://www.encysol.pl/wiki/Jerzy_Dul
[6] IPN – Biuletyn Informacji Publicznej – Katalog Osób Rozpracowywanych –